دردناک

خونه ما توی یکی محله های تهرانه، و ساختمون ما از ساختمونای کناری کمی بلند تره و ما هم طبقه آخر ساکن هستیم.

بیشتر اوقات که جلوی پنجره میشینم مشغول دیدن تیک آف هواپیما ها میشم. اخیراً نمیتونم با دیدن هواپیما ها خودم رو جای اون ۱۷۶ نفر حادثه هواپیما ۷۵۲ اوکراین نزارم، نمیتونم تصور نکنم اون فیلمی که از اجساد دیدمو، نمیتونم فراموش کنم که چرا؟ مگه گناهشون چی بود؟ خانواده هاشون چی؟ 

تصورش وحشت ناکه!!! خیلی خیلی زیاد... و به این فکر میکنم که خدا کجاست؟ خدای اون ۱۷۶ نفر!